Een verslagje van een superleuke dag, die in mineur eindigde.
In Gent aangekomen, ging ik eerst mijn startnummer afhalen (nr 6274). Ik spelde mijn nummer op en maakte de chip aan mijn schoen vast. Dit zorgt voor een exactere tijd. Eerst moesten de kinderen lopen in de chiquita run. 1 km. Er waren zo'n 400 kinderen van verschillende leeftijden. Daarna was het onze beurt. We stonden ongeveer halverwege in het startvak. Het startschot ging en weg waren we. De eerste meters waren vlak en bergaf. Een makie dus en het ging zeer goed. Ook de kasseien vielen best goed mee. Al waren er toch enkelen die gevallen hebben. Gelukkig voor ons waren wij hier niet bij. Gedurende de hele wedstrijd hebben we toch ons tempo kunnen aanhouden. Net voor we de coupure opgingen passeerden we de bevoorrading. Een flesje water. Ik heb dit aangenomen en toch slechts enkele slokjes gedronken. Tijdens het lopen lukt het mij niet echt om te drinken. Eens we de coupure verlieten stond de buurt van de Blandijnberg ons te wachten. Volgens mij één van de steilste straten van Gent. Hier waren behoorlijk wat mensen aan het stappen of tot een zeer traag tempo teruggevallen. Wij konden hiervan gebruiken om een groot deel nog voorbij te steken. Wij hebben ons tempo hier goed kunnen vasthouden en dat was ons voordeel. Toen we de laatste rechte lijn ingingen kon er zelfs nog een spurtje af. Ik heb echt nog doorgespurt en in de laatste meters nog enkele mensen ingehaald. En zo heb ik deze 5,4 km afgelegd in 34 minuten. Niet zo slecht met dit parcour.
Na de stadsloop zijn we eerst onze magen gaan vullen in snackbar 't hoekske. 3 kaaskroketten met groentjes en een broodje smaakten zeker lekker na mijn sportieve inspanning. Hierna zijn we naar de kinepolis geweest naar de opvolger van de Da Vinci Code, namelijk Angels and Demons. Een goede film die vlotjes te volgen was. Voor mij zelfs beter dan de Da Vinci Code.
Toen de film gedaan was en we terug richting station liepen voelde ik mij niet zo goed. Ik had een soort van stress gevoel. Maar ik dacht dat het kwam doordat we ons best moesten haasten om de trein te halen. Maar misschien had ik wel een voorgevoel. Als we terug in Zele waren en we door de fietsenrekken liepen, kon ik mijn fiets niet meer vinden. Mijn fiets was gepiekt! Enkel het slot lag op de grond gegooid. Een schande! Komt ervan als er geen vaste camera staat zeker. Hier worden constant fietsen gestolen, maar wat moet je doen als je met de fiets naar het station gaat? Je kan toch enkel in het fietsenrek je fiets zetten, dat is toch het veiligst dacht ik zo. Achja op deze manier geraak ik dan ook eens aan een nieuwe fiets, maar het voelt helemaal niet fijn om bestolen te zijn. Die fiets is mijn vervoersmiddel! Ik weet zelf niet, moest ik mijn fiets terugvinden of ik hem ooit nog gebruik. Ik zou hem denk ik verkopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten